Een psycho emotioneel gestoord iemand leeft in wezen een emotieloos bestaan. Hij kent zijn wezen niet, hij is niet gegrond in zijn eigen wortels. Zo kan hij dus niet (dan per ongeluk) geraakt worden in zijn ziel. Hij heeft zijn ziel bedolven onder opdrachten en voorwaarden waartussen hij heen en weer rent, als een goochelaar die al zijn kegels in de lucht moet houden...en dat een leven lang.

Zijn hart is platgewalst en verdroogd onder het verpletterend gewicht van de psycho-emotionele steen die op hem ligt en die hij probeert in evenwicht te houden.  Zo hij al weet zou hebben van emotie, dan zou er zelfs geen tijd noch ruimte voor zijn. In het verdorde hart kan het bloed niet stromen, de warmte wordt niet geleid.

Nochthans mag het lijken dat het leven van de  psycho-emotioneel gestoorde mens een wervelwind van uiterste gemoedsstemmingen  is. Deze worden abusievelijk voor emoties gehouden.
Ik kan niet ontkennen dat ze ook werkelijk als emotie ervaren worden en dat het leven later zonder deze schommelingen aanvankelijk als saai en grijs wordt ervaren.
Toch is er een verschil in het ervaren van gemoedsgesteldheden voortkomend uit het aanraken van de snaren van de ziel in vergelijking met de panische en kwasi- gelukzalige stemmingen van de psycho-emotioneel gestoorde. 
Een van de zaken bv die onmogelijk zijn in het geval van de overhand van het psycho-emotioneel ego, is het ervaren van liefde.

Zelf sta ik nog maar net op de drempel van dit nieuwe gebied: de wereld van oprecht gevoel. Ik kan mij daarover danook niet deskundig uiten en alleen vermelden dat ik vermoed dat er meer is, veel meer.