Depressie en vrouwen

Is het verbazend dat het vaker vrouwen zijn die aan depressie lijden dan mannen?

Als we er van uitgaan dat depressie wordt veroorzaakt door het lijden aan de onmogelijkheid te voldoen aan de eisen van bepaalde ogenschijnlijk vitale jeugdstrategieen die tot ego-referentie geworden zijn, dan is het zeker niet te verwonderen dat vrouwen daar meer mee te maken krijgen dan mannen. Zij zijn het immers die over het algemeen het volle gewicht dragen van de huishoudelijkheden en de kinderopvang en opvoeding.

Opgevoed en onderricht om in het kader van de gelijkheid van man en vrouw maatschappelijk te functioneren als de man, is er door de ouders van onze generatie vrouwen flink veel opgebracht, al is het maar financieel gezien, om ons vrouwen te laten studeren en een baan te krijgen liefst zo hoog mogelijk op de ladder.

Wat een verrassing stond/staat ons echter te wachten op het moment dat we ons eigen gezin gaan vormen en er zo oneindig veel verantwoordelijkheden in ons leven bij komen. Niettemein worden wij nog steeds verwacht en verwachten aldus van onszelf, zo het ons is geleerd, dat wij de succesvolle professional zijn waarop onze ouders trots kunnen zijn en tevreden met hun investering. Als we daar niet aan kunnen voldoen is verwijt en zelf-verwijt troef en dat kunnen wij als psycho-emotioneel gemotiveerden ons niet veroorloven. Immers doen we alles om juist aanzien, bewondering en respect te krijgen, datgene wat we juist moesten ontberen.

Als slachtoffer van psycho-emotionele mishandeling stellen wij het als een heilig doel een en ander onze kinderen te besparen. Ook dit wordt tot een ego-referentie. Wij herkennen onszelf aan dit nobel streven. Na verloop van jaren doen wij de onthutsende ontdekking dat onze kinderen helemaal niet meewerken aan ons heilig plannetje. Desperaat nemen wij dan toevlucht tot de methoden van onze ouders welke onze ego-referenties volledig tegen de haren in strijken. Zo zadelen we niet alleen onze kinderen op met hetzelfde probleem als wij zelf wilden bestrijden, maar beroven onszelf ook van elke vorm van eigenwaarde, en dus gevoel van bestaansrecht, aangezien we niet in staatzijn geweest aan onze ego-referentie te voldoen.

De vrouw, de moeder, die volgens alle sociale modellen en misschien ook volgens het natuurlijke model, bron moet zijn van onbaatzuchtige, onvoorwaardelijke liefde komt in een gigantisch onontwarbaar conflict welk haar van haar hoop op realisatie van haar ego-referenties en nog van veel meer, beroofd.

Het gevolg is depressie.