Depressie is de staat van zijn waarin men terecht komt als herhaaldelijk gebleken is dat men onmachtig is bepaalde voor jezelf zeer essentiele doelen te bereiken of ook maar te benaderen.
Deze doeleinden zijn dus danig essentieel (vital) voor je in je leven dat je leven uitzichtloos lijkt als herhaaldelijk gebleken is dat deze doeleinden niet bereikbaar zijn.

Het gebrek aan natuurlijke eigenwaarde heeft er voor gezorgd dat er een "compensatie-strategie" is ontstaan. Die heb je zelf in gang gezet, omdat de uitvoering daarvan ahw moet zorgdragen dat er een zgn substituut-eigenwaarde voor je bereikbaar  wordt.  Bij gebrek aan een natuurlijk gevoel van eigenwaarde (self-esteem) is DAT de manier geworden waarop je je zelf in staat hebt gesteld TOCH (af en toe) een goed gevoel over jezelf te krijgen (te verdienen), waar dat aan de basis afwezig is of minimaal is.

Dit "goede gevoel over ons zelf"  dat wij krijgen als we tevreden zijn over onszelf na het realiseren van een ego-referentie wordt dan verward met een "natuurlijk gevoel van eigenwaarde", dat ons dient te worden aangereikt door de spiegel die onze opvoeders  ons voorhouden. Onze opvoeders zijn helaas vaak niet altijd in staat om ons die positieve spiegel voor te houden, aangezien ze zelf in hetzelfde pakket kunnen vertoeven en hun "substituut-eigenwaarde" ook binnen moeten halen over de rug van - of ondanks hun kinderen.

De angst dat wij niet kunnen toekomen aan het realiseren van deze doeleinden is vergelijkbaar met doodsangst. Immers hangt hiervan af of wij ons zelf en daarmee de wereld, met een positief of met een negatief basis-gevoel ervaren.

De doeleinden zijn zeer uiteenlopend en verschillend voor ieder van ons. Zij zijn voornamelijk afhankelijk van onze vroegere omstandigheden, ons temperament en karakter. In de praktijk lijkt het zelfs of de realisatie van deze doelen voor een groot deel ons karakter bepaalt: de gevolgen van de fictie afhankelijk te zijn van de realisatie van deze doelen veroorzaakt een serie gedragingen die abusievelijk voor karakter gehouden kunnen worden: van woede tot gelatenheid (apathie), van fanatisme tot inertie. Men zou kunnen zeggen dat de aanleg tot deze attituden misschien aanwezig is in het individu maar de afhankelijkheid van deze doelen en de realisatie ervan, brengt deze tot extremen.

Het niet in staat blijken te zijn deze doelen te realiseren lijdt tot depressie. Het woord depressie betekent: de druk gaat eraf: men heeft opgegeven en nu lijkt het leven zinloos.
Een depressie heeft voor ieder van ons andere symptomen, alweer afhankelijk van onze omstandigheden (ouders, opvoeders), genen, temperament en karakter.
De oorzaak is echter dezelfde: de ervaring van onmacht in het ten uitvoer brengen van de vereisten voor het ervaren van ons "substituut-gevoel-van -eigenwaarde.

Het persoonlijkheidsgedeelte dat ontstaat in de afhankelijkheid van de realisatie van dit "substituut-gevoel van eigenwaarde" heet "het psycho-emotioneel ego". Al naar gelang van de intensiteit en dominantie van de survival-strategieen wordt na verloop van tijd de "eigenlijke persoon (het Echt Eigenlijk Ik)" in meerdere of mindere mate overschaduwd of volledig verdrongen. Het gevolg is dat de persoon niet (meer) verbonden is met zijn eigen wortels en derhalve zijn emoties niet meer kan gronden in zijn eigen wezen: er is geen gevoel meer. Alles is onoprecht geworden, kunstmatig en in het gunstigste geval is de persoon zich bewust van deze onechtheid en op zoek naar "het echte gevoel". Een hopeloze zoek partij aangezien de persoon geen toegang meer heeft tot zijn Echte Eigenlijke Ik, omdat hij verstrikt zit in een warwinkel van schijnbaar vitale voorwaarden.

Deze warwinkel van voorwaarden zijn vaak onderling conflicterend waardoor de knoop nog heviger wordt. Maar aangezien een en ander geen gezicht heeft is het onderkennen van deze situatie bijzonder lastig.

Deze vitale voorwaarden worden psycho-emotionele voorwaarden genoemd of wel ego-referenties.
Het niet kunnen realiseren van deze ego-referenties lijdt dus tot depressie. De lijst van depressie symptomen zou m.i. naast de bestaande nog flink uitgebreid kunnen worden. Van spanningen en slapeloosheid tot verkoudheden, tandbederf, oog afwijkingen en vele andere minder ernstige maar ook ernstige en zeer ernstige ziekten. Natuurlijk kan ik deze bewering niet staven met bewijs want ik ben niet in die positie maar het zou m. i. zeer de moeite waard zijn om de wetenschap te verzoeken in deze richting verder te denken en te onderzoeken.

De kloe van mijn theorie is dus dat in geval van de aanwezigheid van een gezond "natuurlijk gevoel van eigenwaarde", een gevoel van "ik mag er zijn wat ik ook doe of niet doe", er geen depressie optreedt en dus ook niet de symptomen daarvan in ruimste zin.

Als het zo is dat depressie het meest voorkomt aan het eind van de dertig dan zou mij dat niet verbazen. Dan is het nl dat men het meeste van zijn goede energie heeft ingezet om te proberen aan alle ego-referenties te voldoen. De inzet lijdt steeds maar niet tot het gewenste doel. Het leven vraagt zijn tol met betrekking tot energieverdeling tussen jezelf en je gezin (kinderen). Je raakt ontmoedigd en ziet dat het gewenste resultaat uitblijft. Je komt in de situatie dat er geen weg meer is te vinden die tot het doel (de ego referenties) zou kunnen lijden.

Het verborgen doel onder de ego-referentie is wat er van belang is. Dat moet worden ontmanteld en onttroond!

De vraag waarom vrouwen zoveel meer met depressie te maken krijgen als mannen is m.i. niet zo moeilijk te beantwoorden. Waar het leven op zich zelf al gecompliceerd is (tegenwoordig?), komen er op de weg van vrouwen veel meer hindernissen in de realizatie van hun ev. ego-referenties voor, vanwege huishoudelijke en opvoedkundige verantwoordelijkheden, welke in de regel bij mannen in mindere mate aan de orde zijn. Deze extra verantwoordelijkheden (naast een ev. professioneel bestaan) zijn alle ook nog potentiele ego-referentie leveranciers, waardoor er een veel grotere kans bestaat op onderling conflicterende doelen (innerlijke conflicten).