De spiegeling van de moeder (de opvoeder) dient ten allen tijde de bron te zijn van de ontwikkeling van de natuurlijke eigenwaarde van het kind.  Het kind heeft geen weet van zich zelf en leert zich zelf kennen via het oordeel van de moeder. Het is wat de moeder teruggeeft aan het kind over zich zelf dat bepalend is voor het zelf gevoel van het kind.

Voelt het kind via de moeder dat het geliefd is en ondanks tegenvallers en tegenslagen toch onvoorwaardelijk geaccepteerd, dan ontwikkelt het een natuurlijk gevoel van eigenwaarde. Hij hoeft later niet te vechten om een goed gevoel over zich zelf te verdienen.

In aanmerking nemende dat de relatie van de moeder tot het kind en vice versa model staat voor de latere relatie van het kind met de wereld en vice versa, kunnen we stellen dat het contact van de moeder met het kind van bepalend belang is voor blauwdruk van de motivatie van het kind.

Waar de moeder in gebreke blijft een positieve spiegeling af te geven wordt het kind beladen met de levenslange opdracht voor zich zelf een gevoel van eigenwaarde te fingeren door het  afhankelijk te stellen van voorwaarden. Hij moet telkens weer zijn eigenwaarde verdienen (kunstmatige eigenwaarde)

Een natuurlijk gevoel van eigenwaarde resulteert in vrijheid van beslissing. Je kunt beslissingen nemen die gericht zijn op het voortbestaan en op je welzijn. Je bent onafhankelijk van je bezigheden voor je zelf ervaring. Je BENT en die overtuiging heb je onvoorwaardelijk. Je hebt geen behoefte aan identificering met welke functie of doel ook maar.