Wanneer vrouwen in de overgang komen en ze bovendien (onbewust) afhankelijk zijn van het vervullen van ego-referenties, treedt er een soort paniek die meer te maken heeft met wat je zou kunnen noemen een mid-life crisis. Plotseling komt er zicht op de eindigheid des levens het welk al daadwerkelijk intreedt in de vorm van het stoppen van de menstruatie. Er treedt een periode in van onvruchtbaarheid voor het produceren van nageslacht.

Het ouder worden is weliswaar een natuurlijk proces maar ook een beangstigend proces. Het zet aan tot het evalueren van ons leven en heel vaak moeten we tot de conclusie komen dat veel, zo niet het meeste in ons leven anders is gelopen dan we hadden bedacht of gehoopt.

In het geval van afhankelijkheid van het realiseren van ego-referenties is het niet meer dan logisch dat ons de angst om het hart slaat als we ons realiseren, dat we nog maar korte tijd te gaan hebben voordat we oud zijn, en dat we nog niet in staat zijn geweest ons heilig doel te vewezenlijken: nl afrekenen met de trauma's uit onze vroege jaren. Dat dit verdienen van het ontbeerde gevoel van eigenwaarde middels het realiseren van ego-referenties een eeuwig doorgaand proces is, daarvan zijn we ons niet bewust. We voelen alleen nog steeds de gapende leegte die we telkens weer willen invullen dmv het realiseren van ego-referenties. We weten dat we nog steeds die stemmetjes horen, die diep in ons liggen opgeslagen, en die ons verwijten doen of onszelf verloochenen en die ons onzeker maken. Die stemmetjes of oprispende gedachten zijn niets anders dan de terechtwijzingen van het psycho-emotioneel ego of de ondermijningen van het minderwaardigheids-complex. Die komen ons natuurlijk helemaal niet gelegen en we poberen deze STORENDE GEDACHTEN te verdringen.

Ik wil niet beweren dat opvliegers niet te maken zouden hebben met een onbalans in de hormoon huishouding maar als er geen sprake is van psycho-emotionele afhankelijkheid DAN ZIJN ER OOK GEEN OPVLIEGERS!